Zabieg polega na wykonaniu bardzo krótkiego i szybkiego impulsu w określonym kierunku, który prowadzi do słyszalnego „kliknięcia” oraz odruchowego zmniejszenia spazmu mięśniowego w obrębie stawu oraz tkankach powiązanych z nim neurologicznie, dzięki czemu zwiększa się zakres i jakość ruchu w stawie oraz zmniejsza się intensywność dolegliwości bólowych.
Techniki krótkodźwigniowe są unikalnym sposobem manipulowania stawów, gdyż wykorzystują barierę wielokomponentową, znajdującą się w pośredniej, bezpiecznej pozycji płaszczyzn stawowych względem siebie. Oznacza to, że impuls manipulacyjny nie obciąża tkanek okołostawowych, gdyż nie wykracza poza fizjologiczny zakres ruchomości stawu.
Terapia manualna wg koncepcji Kaltenborna-Evjentha
Terapia manualna wg koncepcji Kaltenborna-Evjentha zajmuje się leczeniem odwracalnych zaburzeń czynności narządu ruchu, które wywodzą się z zaburzeń strukturalnych. Dolegliwości są z reguły spowodowane zaburzeniami czynnościowymi, których wczesne leczenie może zapobiegać późniejszym, dalszym patologicznym zmianom strukturalnym. Terapia manualna obejmuje wszystkie manualne techniki diagnostyczne i terapeutyczne w obrębie kręgosłupa oraz stawów obwodowych, służące do wykrywania i leczenia tych zaburzeń.
Na ortopedyczną terapię manualną składają się
- Ocena stanu ogólnego pacjenta (ocena biomechaniczna i funkcjonalna),
- Leczenie – trakcje, mobilizacje, manipulacje stawów, mobilizacje tkanek miękkich, mobilizacje tkanki nerwowej,
- Informacja-instrukcja-trening kinezyterapeutyczny.
Zastosowanie
Terapia manualna znajduje zastosowanie w leczeniu wielu dolegliwości narządu ruchu, a w szczególności:
- dolegliwości bólowych kręgosłupa i stawów obwodowych będących następstwem zmian zwyrodnieniowych czy pourazowych,
- dyskopatii,
- dolegliwości typu migrenowego,
- cierpnięcia, mrowienia, drętwienia kończyn,
- bocznych skrzywień kręgosłupa (skoliozy),
- innych schorzeń ortopedycznych wymagających postępowania rehabilitacyjnego.
Osteopatia
Osteopatia to metoda diagnozowania i leczenia dysfunkcji i ograniczenia ruchomości w ciele człowieka poprzez odpowiednio dobrane techniki manualne. Ta metoda podchodzi do ludzkiego ciała jak do całości. Co ważne, podstawowym celem badania osteopatycznego jest znalezienie pierwotnej przyczyny powstałych dolegliwości.
Podczas diagnozy zwraca się uwagę zarówno na zaburzenia ruchomości i napięcia tkanek, jak również na to, w jakim środowisku funkcjonuje dana osoba i jaki ma styl życia. Terapia manualna prowadzona jest w obrębie układu ruchu, systemu mięśniowego, systemu nerwowego, oraz czaszkowo – krzyżowego. Osteopata w terapii uwzględnia również funkcjonowanie narządów wewnętrznych oraz ich wpływ na cały organizm pacjenta.
Celem leczenia osteopatycznego jest
- usunięcie barier dla podstawowych czynności fizjologicznych,
- uwolnienie ograniczeń ruchomości oraz funkcjonalnych zaburzeń tkanek,
- zmniejszenie ucisku na nerwy i naczynia krwionośne,
- wywołanie zmian metabolicznych, biochemicznych i krążeniowych,
- wzmocnienie własnych zdolności organizmu do samo‐uzdrowienia.
Igłoterapia sucha
Igłoterapia sucha to metoda leczenia punktów bólowych (tzw. punktów spustowych mięśniowo-powięziowych). Punkty bólowe mogą być zlokalizowane w różnych okolicach ciała i wywoływać ostre lub przewlekłe bóle w miejscu ich występowania, jak również mogą być odczuwane w odległych okolicach ciała. Ból odczuwany przez pacjenta może być bólem lokalnym ostrym, bólem rozlanym lub promieniującym w różnych kierunkach ciała powodującym drętwienie kończyn, karku, pleców itp. Często mogą towarzyszyć temu również ograniczenie ruchomości kończyn lub kręgosłupa. Igłoterapia sucha jest metodą nadającą się zarówno do leczenia ostrych, jak i przewlekłych dolegliwości bólowych.
Do nakłuć używa się cienkich igieł, takich jak w akupunkturze, aby odczucia przy aplikacji były znikome, a uszkodzenie tkanek minimalne. Nazwa „sucha igłoterapia” bierze się stąd, że poprzez igłę nie wprowadza się w tkanki żadnych substancji. Efektywność igłoterapii jest uzależniona od właściwego umieszczenia igły w mięśniowo-powięziowym punkcie spustowym. Co ważne dla pacjenta, skutki zabiegu są odczuwane od razu (zmniejszenie bólu, przywrócenie ruchomości, zmniejszenie napięcia), a pełny efekt terapeutyczny co do zasady uzyskuje się już po kilku zabiegach. Jest to obecnie najskuteczniejsza metoda walki bólem.
PNF – Proprioceptive Neuromuscular Facilitation
PNF jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facilitowanie) ruchu.
Teoretyczne podstawy koncepcji oparto na prawidłowościach fizjologii rozwoju ruchowego człowieka z uwzględnieniem poszczególnych faz kontroli motorycznej, nierozerwalnie związanych z osiąganiem nowych pozycji i możliwości poruszania się w nich. PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna.
PNF wiele uwagi poświęca także kontroli motorycznej pacjenta, czyli interakcjom między stabilnością i mobilnością jego ciała, ze szczególnym uwzględnieniem pracy ekscentrycznej mięśni w warunkach grawitacji.
W terapii PNF, w zależności od potrzeb pacjenta, wykorzystywane są techniki uczące ruchu i koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe i inne, typowe dla metody, a także program ćwiczeń funkcjonalnych na materacu, nauka chodzenia, usprawnianie funkcji wegetatywnych (mięśni twarzy, języka oraz funkcji oddychania połykania i artykulacji), a pośrednio dochodzi również do regulacji pracy autonomicznego układu nerwowego, szczególnie podczas terapii oddechowej oraz oddziaływań w obrębie tułowia i klatki piersiowej.
Korzyści z pracy w Koncepcji PNF to
- metoda przyjazna dla pacjenta – oparta na bezbolesnej pracy,
- wykorzystującej silne odcinki ciała i umiejętności chorego do ułatwiania reedukacji utraconych funkcji,
- wysoki poziom bezpieczeństwa terapii wynikający z integracji zabiegu z diagnostyką,
- możliwość pracy z chorym na każdym poziomie dysfunkcji,
- zabezpieczenie terapią wszelkich funkcji od ruchowych do wegetatywnych,
- wysoki poziom edukacji pacjenta, oparty na współuczestnictwie w planowaniu terapii oraz kontynuacji ćwiczeń w formie programu domowego,
- niewielkie wymagania sprzętowe,
- duża efektywność prowadzonej terapii, wynikająca z dokładnej analizy problemu i ukierunkowanych oddziaływań.
Neuromobilizacje
Metoda ta polega na pracy z systemem nerwowym. Jest to tak ważne ponieważ do porażenia nerwów dochodzi praktycznie w każdej patologii narządu ruchu. Wówczas w czynności czuciowej objawia się to bólem i przeczulicą.
Neuromobilizacje to próby wczesnej diagnostyki układu nerwowego w aspekcie wykrywania czynników drażniących go, to jest pojawiających się patologicznych napięć w i wokół struktur nerwowych. Terapia taka ma na celu normalizowanie zakłóconej pobudliwości i likwidację podrażnień. Takie działanie w układzie nerwowym prowadzi do pełniejszego przekazywania informacji w organizmie i sprawniejszego funkcjonowania jego mechanizmów obronnych. Praca z systemem nerwowym jest dla pacjenta przyjemna, relaksująca i nie stwarza żadnych dolegliwości bólowych.
Anatomy trains
Podstawowym założeniem jest to, że ludzkie ciało nie funkcjonuje w częściach. Wszystko jest ze sobą połączone i razem tworzy funkcjonalną, żywą jednostkę. Anatomy Trains jest mapą podłużnych połączeń w sieci powięziowej ciała. Założenie jest proste – podążać za ciągłością mięśnia i powięzi w poszukiwaniu linii napięcia, które przedłużają pojedynczy mięsień biegnąc poprzez poszczególne segmenty ciała. Te podłużne linie dają nam obraz tego jak stabilność warunkuje właściwą funkcję i jak jej zaburzenie może prowadzić do dysfunkcji.
Trening medyczny FTM
Funkcjonalny Trening Medyczny (FTM). FTM jest formą treningu dopasowanego do celu terapii. Podstawy Funkcjonalnego Treningu Medycznego opierają się na poprawie propriorecepcji, czyli czucia głębokiego lub koordynacji wewnątrz mięśniowej. Z punktu widzenia funkcjonalności istotny jest nie tyle wzrost siły, ile poprawa sensomotoryki (sterowania poprzez układ nerwowy). Dominują ćwiczenia angażujące całe łańcuchy mięśniowe a nie wyizolowane grupy mięśni. Chodzi głównie o odtworzenie naturalnej równowagi pomiędzy napięciem mięśni głębokich i powierzchownych. Podstawową zasadą, która obowiązuje w tego typu aktywności jest funkcjonalność ruchu, czyli możliwość jego wykorzystania w życiu codziennym. Każde ćwiczenie musi mieć swoje uzasadnienie funkcjonalne i musi się konkretnie przekładać na najczęściej wykonywane przez ćwiczącego ruchy poza salą ćwiczeń.
